Ένα θηλυκό μοσχαράκι γεννιέται.
Μετά από 9 μήνες που το κυοφορούσε η μαμά του, το αντικρύζει τρυφερά. Το καθαρίζει, γλείφοντάς το στοργικά, όπως το ένστικτό της την καθοδηγεί μετά τη γέννα. Το βοηθάει σιγά σιγά να σηκωθεί, σπρώχνοντάς το τρυφερά με τη μουσούδα της.
Αγγίζονται με λαχτάρα. Το μοσχαράκι προσπαθεί να βρει το μαστό της μαμάς του για να θηλάσει. Για πρώτη και ίσως και τελευταία φορά.
Ενώ η μαμά αγελάδα θηλάζει το μοσχαράκι της, την πλησιάζει ένας άνθρωπος. Αυτός που έρχεται ξανά και ξανά όποτε εκείνη γεννάει. Η μαμά αγελάδα μόλις τον βλέπει τρέμει από φόβο. Παραλύει από αγωνία, αλλά σκέφτεται ότι αυτή τη φορά θα προσπαθήσει ακόμα περισσότερο να κρατήσει το μωρό της κοντά της για να μην της το πάρει.
Αλλά αλίμονο! Είναι αδύνατον. Όπως και όλες τις άλλες φορές, την ξεγελάει, τη χτυπάει και τελικά καταφέρνει να αρπάξει το μικρό της μοσχαράκι και να φύγει μακριά. Δεν μπορεί να το πιστέψει… Για άλλη μια φορά η μαμά αγελάδα μένει πίσω μόνη να θρηνεί για το χαμένο της μωρό. Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Τρέχει πίσω από το φορτηγάκι που μεταφέρει το μωρό της, αλλά μάταια. Το φορτηγάκι φεύγει. Μαζί και το μωρό της. Για πάντα… Μέσα στην απελπισία της φωνάζει και περπατάει νευρικά μπρος πίσω, χωρίς νόημα. Δεν μπορεί να βρει πουθενά ηρεμία.
Εν τω μεταξύ, το γάλα, που κανονικά θα έδινε στο μωρό της, κάνει το στήθος της να πρήζεται και να πονάει. Και τότε ξαναέρχεται εκείνος ο άνθρωπος. Αυτή τη φορά για να πάρει το γάλα της.
Το ζητάνε οι “εταιρείες” για να το πουλήσουν, μαζί με το τυρί και το γιαούρτι που θα φτιάξουν από αυτό, μέσα σε όμορφες και ευχάριστες συσκευασίες. Συσκευασίες καλά μελετημένες για να κρύβουν την τραγική αλήθεια για τη μακάβρια προέλευσή τους.
Εδώ και δεκαετίες οι εταιρείες αυτές έχουν πείσει τους πελάτες τους ότι αυτά (το γάλα, το τυρί, το γιαούρτι), αλλά και άλλα παράγωγα του γάλακτος, πρέπει να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διατροφής τους προκειμένου να είναι υγιείς.
Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος αυτός τοποθετεί, χωρίς ίχνος συμπόνοιας, τα μηχανήματα στο στήθος της για να πάρει το γάλα της. Η μαμά αγελάδα πονάει πολύ, αλλά ο αποχωρισμός από το μωρό της πονάει ακόμη περισσότερο. Το ξέρει ότι δεν θα το ξαναδεί ποτέ. Έχει γίνει πολλές φορές. Όμως, κάπου βαθιά μέσα της ελπίζει ότι αυτή τη φορά θα της το φέρουν πίσω.
Περνάνε μέρες, εβδομάδες.
Τίποτα.
Κανένα ίχνος από το μωρό της.
Το παίρνει απόφαση. Ούτε αυτή τη φορά άλλαξε κάτι. Το μωρό της χάθηκε. Αυτό που δεν χάνεται με τίποτα, όμως, είναι ο πόνος και ο σπαραγμός που νιώθει από την απώλεια και των προηγούμενων μωρών της, που βίαια της έκλεψαν. Θα μείνει εκεί μόνη και ακινητοποιημένη, να της κλέβουν το γάλα, μέχρι την επόμενη φορά που θα θελήσουν να την ακινητοποιήσουν στη “σχάρα βιασμού” (“rape rack”) και να την καταστήσουν έγκυο για πολλοστή φορά.
Όταν δεν θα είναι πια “παραγωγική” και δεν θα αποφέρει κέρδος στις εταιρείες σαν “μηχανή” παραγωγής γάλακτος, θα έρθει η ώρα της σφαγής της. Έτσι, θα μπορέσουν να βγάλουν κέρδος από αυτήν για μια τελευταία φορά, πουλώντας το κομματιασμένο σώμα της στα κρεοπωλεία και στα σούπερ μάρκετ για τροφή των ανθρώπων.
Όσο για το μοσχαράκι της, μόλις το πήρε αυτός ο άνθρωπος που πάντα “κάνει μόνο τη δουλειά του”, το στρίμωξε μαζί με πολλά άλλα μοσχαράκια, μακριά από τις μητέρες τους. Εκεί, μέσα στην αγωνία και το φόβο, περίμενε πότε θα το μεταφέρουν πάλι πίσω στη μητέρα του. Αυτό, όμως, δεν έγινε ποτέ. Έμεινε μαζί με τα υπόλοιπα μοσχαράκια μέχρι την ενηλικίωσή του.
Μόλις έφτασε στην ηλικία των 18 μηνών ήταν πλέον μια ενήλικη αγελάδα, έτοιμη να αναπαραχθεί. Έτσι, όπως και τη μητέρα της, την οδήγησαν κι αυτήν στη “σχάρα βιασμού” για να ξεκινήσει και η δική της κόλαση στη Γη.
Η πρώτη της γέννα ήταν ένα αρσενικό μοσχαράκι. Όπως συνέβη και με την ίδια, μόλις γεννήθηκε το μωρό της, ίσα που πρόλαβε να το δει, γιατί της το πήραν μακριά.
Αυτή τη φορά το μικρό αρσενικό μοσχαράκι, αν δεν πέθαινε από κάποια αρρώστια, θα ζούσε από μερικές εβδομάδες μέχρι περίπου ένα χρόνο σε άθλιες συνθήκες έως την ώρα της σφαγής του. Η θανάτωσή του σε τόσο μικρή ηλικία προκύπτει από το ότι η εκτροφή του δεν είναι “κερδοφόρα”. Κι αυτό λόγω του ότι είναι αρσενικό και άρα δεν γεννάει άλλα μοσχαράκια, αλλά ούτε και παράγει γάλα. Οπότε τα αρσενικά δεν είναι “αξιοποιήσιμα” παρά μόνο μέσω της σφαγής τους, λόγω της μαλακής και τρυφερής σάρκας τους. Είναι τα λεγόμενα μοσχαράκια γάλακτος. Δηλαδή, αυτά που θα έπρεπε να θηλάζουν!
Σε αυτήν την ιστορία, το αρσενικό μοσχαράκι, η μητέρα του και η δική της μητέρα, όλοι κάποια στιγμή κατέληξαν στα χέρια του ίδιου σφαγέα, μετά από μια σύντομη ή μακρά μίζερη ζωή, γεμάτη πόνο, αγωνία και φόβο.
Αλλά αυτή δεν είναι απλά μια φανταστική ιστορία. Είναι η ιστορία όλων των αγελάδων, όλου του κόσμου (τουλάχιστον απ’όσο γνωρίζουμε).
Είμαι σίγουρη ότι η μαμά αγελάδα θα προτιμούσε να έχει ζήσει μια χαρούμενη και ανέμελη ζωή σε ένα λιβάδι με τα μωρά της. Ακριβώς έτσι όπως εμφανίζονται στις διαφημίσεις…
Μπορούμε να βοηθήσουμε κάποια μέρα οι διαφημίσεις αυτές να γίνουν πραγματικότητα. Ας σταματήσουμε να καταναλώνουμε προϊόντα ζωικής προέλευσης. Ας σταματήσουμε να συμβάλουμε στην κακοποίηση και στο βασανισμό αυτών των πλασμάτων. Μπορούμε να συνυπάρξουμε όλοι μαζί σε αυτόν τον πλανήτη χωρίς βία, αλλά με συμπόνοια και ενσυναίσθηση.
© allaboutvegans.com
