Η γέννηση ενός μωρού, οποιουδήποτε μωρού, είναι κάτι μοναδικό και υπέροχο. Ή θα έπρεπε να είναι. Όταν μια γυναίκα είναι έγκυος και αισθάνεται συνεχώς το μωρό της να κινείται μέσα στην κοιλιά της, ανυπομονεί να το γνωρίσει. Το ίδιο και οι φίλοι και οι συγγενείς της. Περισσότερο, όμως, οι γονείς του μωρού κάνουν όνειρα για το μέλλον του παιδιού τους και για το μέλλον τους σαν οικογένεια. Θέλουν το μωρό τους να μεγαλώσει και να είναι γερό, υγιές, γεμάτο δυνατότητες.
Όταν, λοιπόν, έρχεται η ώρα και η μητέρα φέρνει στον κόσμο το μωρό της, φίλοι και συγγενείς μαζεύονται για να το καλωσορίσουν και να γιορτάσουν μαζί με τους γονείς του αυτήν την ιδιαίτερη στιγμή.
Και εκεί που όλοι είναι χαρούμενοι με τον ερχομό της καινούριας αυτής ζωής, έρχεται κάποιος και παίρνει το μωρό χωρίς να πει τίποτα, ούτε καν στους γονείς, το κρεμάει ανάποδα, και του κόβει το λαιμό. Μετά το αφήνει εκεί, μισοπεθαμένο, να ζήσει τις πρώτες και τελευταίες στιγμές της ζωής του, ολομόναχο, μες στην αγωνία και τον τρόμο.
Η μητέρα του, όμως, έκανε ό,τι μπορούσε για να το προστατεύσει. Αλλά, αδύναμη καθώς ήταν από τη γέννα, δεν τα κατάφερε. Και τώρα, μάταια, το αναζητά απεγνωσμένη. Κλαίει. Απελπίζεται. Και όταν δεν το βρίσκει, παραδίνεται, για άλλη μια φορά, στη μοίρα της. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που της συμβαίνει. Όχι. Έχει ξανασυμβεί πολλές φορές.
Ας αφήσουμε όλα τα πλάσματα να ζήσουν όπως εκείνα θα επιλέξουν.
Ούτε είναι η μόνη. Το ίδιο συνέβη και στη μητέρα που γέννησε ακριβώς δίπλα της πριν από μερικές μέρες και ακόμα θρηνεί για το χαμένο της μωρό.
Ο ίδιος άνθρωπος θα κλέψει, με βίαιο τρόπο, και το γάλα από το στήθος της, την πιο ευάλωτη στιγμή της ζωής της.
Όλα αυτά συμβαίνουν ώστε τόσο το γάλα όσο και το νεογέννητο μωρό της να πουληθούν στους ανθρώπους, ως προϊόντα, για να ικανοποιήσουν τις γευστικές προτιμήσεις τους.
Αν αυτή η ιστορία ακούγεται υπερβολική για να συμβαίνει σε έναν άνθρωπο, γιατί θεωρείται φυσιολογικό να συμβαίνει καθημερινά σε όλες τις αγελάδες και τα μοσχαράκια τους, στα γουρουνάκια ή στα προβατάκια (και όχι μόνο) ανά τον κόσμο; Γιατί είναι φυσιολογικό, μητέρες και νεογέννητα, να βιώνουν σε ολόκληρη τη ζωή τους αυτόν τον πόνο, σωματικό και ψυχικό;
Γιατί θεωρείται φυσιολογικό οι άνθρωποι (όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι ενήλικες) να πίνουν το γάλα από μητέρες άλλων ζώων και να τρώνε τα νεογέννητα μωρά τους;
Ας αναλογιστούμε πώς θα αισθανόμασταν εμείς στη θέση αυτών των πλασμάτων και ας αφήσουμε όλες (ανεξαιρέτως) τις μητέρες και τα μωρά τους, με τα οποία συμβιώνουμε σε αυτόν τον πλανήτη, να ζήσουν στο φυσικό τους περιβάλλον, όπως εκείνα θα επιλέξουν. Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την πεποίθησή μας ότι τα ζώα μάς ανήκουν και ότι δεν έχουν συναισθήματα, διότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ας ζήσουμε τις ζωές μας με καλοσύνη και συμπόνοια.
©allaboutvegans.com
